Ég hljóp í kvöld...

um Laugardalinn.
Það var yndislegt að fara út, logn, tunglsljós,
trén svo svört og snjórinn hvítur og hreinn.
Það voru ekki margir á ferli og einhvernveginn varð allt svo tært og skýrt.
Eins og að ganga inn í grafíkverk.
Heimurinn svartur og hvítur.
Spilarinn sem ég hleyp venjulega með varð rafmagnslaus,
skömmu eftir flugtak og þess vegna hugsaði ég meira
en ég er vanur á meðan ég hleyp.

Hvað ég hugsaði?

Það var ekki flókið.

Allir heimsins erfiðleikar eru yfirstíganlegir,
bara ef ég fæ að vakna hjá ástinni minni.