Nokkur fátækleg minningarorð

Þegar ég var ungur drengur að alast upp í Kópavogi,
var margt fólk sem setti svip á bæinn.
Af ýmsum ástæðum.
Einn af þeim sem settu hvað mestan svip á unglingsárin mín
var Pétur Leifur Pétursson.
Í dag barst mér andlátsfrétt hans.
Psi var einhver mesti ljúflingur og fagurkeri sem ég hef kynnst.
Leiftrandi húmoristi, sem alltaf gat séð broslegar hliðar allra mála.
Hann var lífsnautnamaður í besta skilningi þess orðs.
Plötu- og bókasafnið sem hann hafði komið sér upp strax á unglingsaldri var með ólíkindum.
Þeir voru ófáir listamennirnir sem ég sá og heyrði fyrst hjá honum.
Þó hann væri tveimur árum eldri en ég gaf hann sér tíma til að spjalla,
rétta mér bók til lestrar
eða spila fyrir mig lag sem ég þyrfti að heyra.
Hann hafði ótrúlega þolinmæði
gagnvart þessum sérlundaða hrokagikk sem þetta skrifar.
Án hans hefði líf mitt verið snauðara á svo marga vegu.

Leiðir skildu, ég hafði ekki séð hann í mörg ár, frétt einstöku sinnum af honum á Spáni.
Og svo þessi ótíðindi í dag.

Af öðru tilefni var eitt sinn sagt:
Silfurkerin sökkva í sæ, en soðbollarnir fljóta.

Þó um seinan sé, langar mig samt að segja takk fyrir mig.