Sjórekinn jakki af barni

Þar sem ég gekk með ströndinni,
þennan páskadagsmorgun í paradís,
sá ég ólögulega þúst á sandinum.

Þetta var jakki af barni.
Bara venjulegur mittisjakki,
með einangrun úr gerfiefni.

Greinilega búinn að velkjast lengi um Miðjarðarhafið.

Ég gat ekki annað en velt fyir mér,
hvernig þessi flík hafði rekið á fjörur.

Vonaði að velmegunarbarn að norðan
hefði gleymt sér við leik og gleymt jakka.

Fannst þó hitt líklegra að jakkinn kæmi að sunnan,
en samt upphaflega austan úr Asíu.

Saumaður af börnum fyrir börn,
fluttur norður og seldur í búð,
notaður um tíma og fleygt.

Kannski í rauðakrossgám
og fluttur aftur suður,
þangað sem næturnar eru ískaldar.

Þangað sem dagarnir eru brennheitir
og engin von í sjónmáli nema að ganga norður.

Koma að hafi, allslaus með börn,
upp á ónáð og miskunnarleysi varganna.
Sem gera sér mat úr voninni og allsleysinu 
og lofa fari norður, í draumalöndin.

Svo er lagt á hafið í köldu skjóli nætur.
Þá er gott að vera í hlýjum jakka.

En það komast ekki allir bátarnir yfir.

Sumir jakkar (og krakkar) enda í sjónum.

Hvað voru þau að þvælast þetta?
Spyr svo fólk sem hefur aldrei horft
á börnin sín deyja úr þorsta.